Skip to main content

‘O vino paesano è semp’ n’ata storia
‘a storia ‘e chi te guard ‘e pazzià
comme ‘a nu criaturo
ca’ se n’fonne mane e ‘ppier,
‘a storia ‘e chi nun te lassa stà
quanne faje pe’ te scurdà
‘e fatte d’ajere.
Scorre ‘e che maner’
stu sang’ amaro ca’ nun vir’,
fujenne appriess ‘o tiempo
mentre ‘a capa v’abbrucianne
e ‘o core nun s’attiv.
É ‘na guerra a cielo apierto
chistu suonno ca’ nun more,
m’arravoglio dint’o lietto
e pure ‘a Luna m’è testimone
ch’a pace nun s’ trov’.
M’abbastasse ‘na chitarra ‘mmano
cu nu filo ‘e voce, sott’ à ‘ddoje note,
piglianne tutto chello ca’ me resta
e affunnanne dint’ a ‘na tempesta
chiagnenne terra e mare
annanz ‘e fiamme ‘e nu fuculare
comme tant’ àti vvote.

Addò staje?
Te vaco cercanno
dint’o munno
che me sto creanno.
Aret ‘o scuro
ce sta ‘o gruosso ‘ddà fantasia
che vulesse ascì,
vulà,
fore ‘ddà capa mia.